Αθήνα, 19 Δεκεμβρίου 2012.

Όταν πριν μερικά χρόνια, κλήθηκα ως εισηγητής, σε ημερίδα στο Πολεμικό Μουσείο, με θέμα την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, ως πολιτικός επιστήμονας που διδάχθηκε διεθνές δίκαιο σε ένα από τα «σπουδαιότερα» (κατά τους νεοταξίτες φυσικά!) Πανεπιστήμια των ΗΠΑ, το Georgetown University, από τους πρώτους κιόλας ομιλητές, διαισθάνθηκα πως στην υπόθεση της ΑΟΖ, κάποιο «λάκκο έχει η φάβα».
Στην ημερίδα, εισηγητές εκτός από τον υπογράφοντα ήταν πανεπιστημιακοί, πρώην υπουργοί και «άτομα με υψηλό… iq».
Η κατ’ αρχήν δυσάρεστη εντύπωση που αποκόμισα ήταν ο προσανατολισμός της συζήτησης, όχι σε αυτό που ετέθη ως αντικείμενο στην ημερίδα, στη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας δηλαδή, που περιελάμβανε την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων στα 12 Ναυτικά Μίλια από την κοντινότερη ξηρά, αλλά στην οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). 
Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως η ημερίδα στην οποία συμμετείχα ως εισηγητής, ήταν στημένη. 
Αμέσως μετά την έναρξη των εισηγήσεων, αντιλήφθηκα «που το πήγαιναν οι… ποιητές», ακαδημαϊκοί, πολιτικοί και υψηλοiqούδες: Στην εγκατάλειψη του Διεθνούς Δικαίου, που από το 1982 σαφώς ορίζει τα 12 ναυτικά μίλια ως χωρικά ύδατα σε όλα τα νησιά μας και η εφεύρεση ενός «τερτιπιού» των πολυεθνικών. Της ΑΟΖ.
Μοιράζομαι μαζί σας τα παρακάτω ερωτηματικά: